Maduro’nun elit yardımcılarına güvendiği “Buddy system” ortaklığı, İran’ın zayıflamasıyla sorgulanacak
Orta Doğu’da İsrail’in Hizbullah’a yönelik yıkıcı saldırılarının İran’ın politikası üzerindeki etkileriyle ilgili birçok şey yazıldı, ancak Batı Yarımküre’deki bir “rogue state” için sonuçları hakkında az şey söylendi. Birçok kişi, Venezuela rejiminin uluslararası yaptırımları ve küresel kınama karşısında gösterdiği tamamen umursamaz tavrını dikkate alarak, dış gelişmelerden hiçbir şekilde korkmadığını varsayacaktır, özellikle de son zamanlarda büyük ölçüde kurgulanmış bir seçim zaferine karşılık hemen hemen tüm demokratik dünya tarafından reddedildiğinde. Ancak, İran’ın “Eksen Direnişi”nin çöküşü – Venezuela’nın ana onursal üyesi olduğu bu eksenin çöküşü – Nicolás Maduro’nun iç çemberinin kararlılığını ciddi bir testten geçirecektir. 1999’da Maduro’nun öncüsü Hugo Chavez iktidara geldiğinden bu yana, Venezuela ve İran birbirlerine ortak ve işbirliği yapacak ortaklardan çok daha büyük bir şey olarak baktılar. Kendilerini “G2” olarak adlandıran iki ülke, birbirlerinin ekonomilerini kurtarmak ve böylece petrol sektörlerine karşı Batı’nın yaptırımlarının etkilerinden korunmak için yollar aradılar. Ancak İran, Maduro’ya yaptırımları etkili bir şekilde atlatma konusunda yararlı bir mentör olmasına rağmen, gerçek şu ki, bu iki ülke ticaret hacmini anlamlı bir seviyeye yükseltemediler.
Bu bromanslarının arkasındaki itici güç, onları Amerikan emperyalizmine karşı mücadele ettiklerini tanımladıkları paylaşılan bir ideolojiye olan sarsılmaz bağlılıkları olmuştur. Bu yalnızca çıkarların pragmatik bir şekilde hizalanması değil, aynı zamanda her iki hükümetin dış politikalarında yankılanan temel, manevi bir bağdır. 2013 yılında Chávez öldüğünde, İran’ın o zamanlar Cumhurbaşkanı olan Mahmud Ahmadinejad, Chávez’in dünyada barışı ve adaleti tesis edeceğini ve İsa Mesih ve Gizli İmam ile birlikte geri döneceğini ilan ederek fırtına çıkardı. Karşılığında, bu yılın başlarında helikopter kazasında ölen sert İran Cumhurbaşkanı Ebrahim Raisi için Maduro, “mükemmel bir insan” ve “ülkemizin koşulsuz dostu” olan birini anma ödülü verdi. İran, Caracas’ın pozisyonunu güçlendirmesine ve bölgede güç projeksiyonunu sağlamasına yardımcı olmak için kapsamlı askeri destek sağladı – Venezuela’yı insansız hava araçları, füzeler ve Guyana’nın bu yıl talep ettiği toprakların iddiasında kullanmak üzere çok yaklaştığı diğer ekipmanlarla silahlandırarak. İran ayrıca Maduro karşı istihbarat ve işkence konusunda DGCIM ve baskıdan sorumlu diğer kuvvetlere bilgi sağlıyor.
Bu ilişki verimli ve karşılıklı olarak pekiştirici olmuştur, ancak son birkaç haftanın olayları, onun temellerini sarsmıştır. İran’ın gücü ve etkisi, Orta Doğu’da İsrail ve müttefikleri üzerinde intikam tehdidi yoluyla Hizbullah, Hamas ve Husiler de dahil olmak üzere geniş bir vekil güç ağı aracılığıyla dayandırdığı tehdide dayanıyordu. Ancak bu ağ, hemen hemen herkesin düşündüğünden çok daha hızlı bir şekilde çöküyor ve Tahran, kendini, kendini geri kazanmak için iyi seçeneklere sahip olmadığı son derece zor bir durumda buluyor.İsrail henüz belirsiz bir karadan operasyon başlatmış olmasına ve çeşitli cephelerde savaşla karşı karşıya kalmış olmasına rağmen, İran Ekseni’nin son derece savunmasız olduğu kanıtlanmıştır. Bu, Maduro için bir sorun çünkü G2 G1 haline gelirse, şimdiye kadar onu koruyan ve iktidarda kalmasını sağlayan tek şeyi yitirecektir – iç çemberinin güvenini. Venezüella rejimi, varlığını halk desteğine borçlu değildir – anketler, Venezuela halkının genel olarak Maduro’yu ve kendilerine verdiği acıyı büyük ölçüde reddettiğini gösteriyor. Rejim, Maduro’nun himayesinden kendi pozisyonlarını koruma yolunda güvenilir bir yol olmadığını hissettikleri anda bu tür destekçilerini hemen terk edecek çok küçük bir grup iyi yerleşmiş askeri “elit” sayesinde hayatta kaldı.
Venezuela, kitlesel muhalefete karşı iktidarda kalmak için haklarını savunan otoriter devletlerin sınırlı bir kardeşler topluluğu arasında sayılabildiği sürece bu yol açık olacaktır. Ancak, nispeten garip Maduro yönetimini, İran’ın teokratik hükümetinin – görünüşte Maduro yönetiminden çok daha dirençli ve güçlü olan – bile kritik çıkarlarını koruyamadığı bir dünyada nereye götürdüğünü düşünmek zorunda kalıyoruz. Kiracıları ülke
Muhtemelen bu hafta Miraflores Sarayı’ndaki sadıklar birbirlerine bakacaklar ve önleyici önlemler almanın zamanının geldiğini düşüneceklerdir. Eğer adınız Nicolás Maduro ise, bu ciddi bir endişe kaynağı olmalıdır.
News
