Tarih, genellikle bir imparatorluğun diğerini tehdit ettiğini gösterir, ancak yükselen Çin, gerçekten çok kutuplu bir düzen arayabilir.
Kanıtlar, imparatorlukların genellikle kendi düşüş dönemlerine aşırı uzanma mekanizmaları ile tepki verdiklerini göstermektedir. Askeri eylemler, altyapı sorunları ve sosyal refah talepleri bir araya gelir veya çatışır, birikmiş maliyetler ve geri tepme etkileri ortaya çıkar ve azalan imparatorluk yönetemeyebilir. İmparatorluğu güçlendirmeye yönelik politikalar, bir zamanlar yaptığı gibi şimdi onu zayıflatır. İmparatorluğun içinde ve dışında yaşanan çağdaş sosyal değişiklikler, düşüşü güçlendirebilir, yavaşlatabilir veya tersine çevirebilir. Ancak düşüş liderleri reddettiğinde, bu varlığını hızlandırabilir. İmparatorlukların erken yıllarında, liderler ve yönetilenler, düşüşü vurgulayan veya hatta adını ananları bastırabilirler. Sosyal sorunlar da reddedilebilir, en aza indirgenebilir veya kabul edilirse uygun kılında göçmenler, yabancı güçler veya etnik azınlıklar gibi kolay hedeflere atfedilir, imparatorluk düşüşü ile bağlantılı olmaktan ziyade. Monroe Doktrini tarafından Britanya’ya karşı kazanılan iki bağımsızlık savaşından hemen sonra cesurca duyurulan ABD imparatorluğu, 19. ve 20. yüzyıllar boyunca büyüdü ve 1945-2010 arası yıllarda zirveye ulaştı. ABD imparatorluğunun yükselişi, Britanya İmparatorluğu’nun düşüşü ile örtüşüyordu. Sovyetler Birliği sınırlı siyasi ve askeri zorluklar temsil etti, ancak ciddi bir ekonomik rekabet veya tehdit hiç olmadı. Soğuk Savaş, başından itibaren programlanmış olan dengesiz bir yarıştı. ABD imparatorluğunun potansiyel ekonomik rakipleri veya tehditleri, II. Dünya Savaşı tarafından yıkıma uğratıldı. Sonraki yıllarda Avrupa, kolonilerini kaybetti. Ardından, ABD’nin dünya ticaretinde ve yatırımda oransal olarak belirgin konumunu düşünürsek, olağandışı ve muhtemelen sürdürülemezdi. ABD imparatorluğunun varlığı kesin olarak azaldığında, inkar duygusu zamanla inkar haline gelme eğilimindedir. Kore Savaşı’nda 1950-53 yıllarında tüm Kore üzerinde askeri olarak yenilere uğramadı. ABD, sonraki savaşlarını Vietnam, Afganistan ve Irak’ta kaybetti. NATO ittifakı, bu sonuçlardan herhangi birini değiştirmeye yetersiz kaldı. ABD’nin Ukrayna’ya askeri ve mali destek ve ABD ve NATO’nun Rusya’ya karşı yürüttüğü kapsamlı yaptırım savaşları şimdiye kadar başarısız oldu ve muhtemelen öyle kalmaya devam edecek. ABD’nin Küba, İran ve Çin’e yönelik yaptırım programları da başarısız oldu.
Bir imparatorluğun azalması, rekabet eden imparatorluklar için fırsatları artırabilir. Bu fırsatları ele geçirenlerin, önceki imparatorluğunun düşüşünü kötüleştirebileceği bir durum söz konusu olabilir. Birbirleriyle rekabet eden imparatorluklar, geçen yüzyılda iki dünya savaşı başlattı. Başka bir dizi, bu yüzyılda nükleer dünya savaşlarına yol açmaya giderek daha çok yönlendirilmiş görünüyor. Birinci Dünya Savaşı’ndan önce, çok uluslu şirketlerin, sadece ulusal mega-şirketlerden evrensel şirketlere dönüşümünün savaş risklerini ortadan kaldıracağı ya da azaltacağı yönünde teoriler dolaşıyordu. Yükselen dünya çapında şirketlerin sahipleri ve yöneticileri, ülkeler arasındaki savaşa karşı çalışacaklardı, bunlar, kârı maksimize etme stratejilerinin mantıksal bir uzantısı olarak belirlenecekti. Yüzyılın iki dünya savaşı, bu teorilerin gerçek gibi görünmesini zayıflattı. Ayrıca, çok uluslu mega-şirketlerin giderek hükümetleri satın aldığı ve devlet politikalarını bu şirketlerin rekabetçi büyüme stratejilerine boyun eğdirdiği gerçeği de böyle yaptı. Kapitalist rekabet, en azından tersine döner kadar devlet politikalarını da yönetiyordu. Bu etkileşimden, Afganistan, Irak, Suriye, Ukrayna ve Gazze’deki 21. yüzyıl savaşları ortaya çıktı. Benzer şekilde, yükselen ABD-Çin gerilimleri, Tayvan çevresinde ve Güney Çin Denizi etrafında ortaya çıktı. Çin, benzersiz bir analitik sorun sunuyor. Hibrid ekonomik sisteminin özel sermayeye dayanan yarısı, organizasyonları ile yüzde 90-100’unun uygulanmasında özel sermayeye dayanan ekonomileri sarsan büyüme zorlamalarını yansıtıyor. Çin ekonomisinin diğer yarısını oluşturan devletin sahip olduğu ve işlettiği işletmelerin alt satırı kar değil, özel sermayeye dayanan işletmeler kadar önemlidir. Benzer şekilde, Komünist Parti’nin devlet üzerindeki hakimiyeti – Çin ekonomisinin tamamını düzenleyen devletin kuralları – karın alt çizgisi olarak hizmet etmekten ziyade, diğer amaçları tanıtır, işletmelerin kararları üzerinde de hüküm sürer. Çin ve başlıca ekonomik müttefikleri (BRICS), düşen ABD imparatorluğu ve başlıca ekonomik müttefikleri (G7) ile yarışan varlık oluşturduğu için, Çin’in benzersizliği, geçmiş imparatorlukların çatışmalarından farklı bir sonuca ulaşabilir. Geçmişte, bir imparatorluk genellikle bir diğerinin yerine geçerdi. Bu yüzyıl, önceki imparatorlukların Amerikan, Britanya ve benzeri olduğu gibi “Çin” olacak şeklinde olabilir. Ancak Çin’in tarihi, yükselen ve düşen eski imparatorlukları içerir: başka bir benzersiz kalite. Geçmişte olduğu gibi Çin’i bir başka imparatorluğa dönüşmek yerine ve gerçekten çok kutuplu bir küresel örgüte doğru oluşturmaya mı yönlendirebilir mi? League of Nations ve United Nations’ın arkasındaki hayaller ve umutlar, Çin’in bu gerçekleşmesi durumunda gerçekleşecek mi? Yoksa Çin, ABD’nin artan direncine karşı bir sonraki küresel hegemon olacak mı, nükleer savaş riskini daha da artırarak? +#+#+#+#+#+
Benzer bir tarihsel paralel, bugünün imparatorluk sınıfının nereye yol açabileceği konusunda farklı bir açıdan biraz daha fazla ışık tutabilir. Kuzey Amerika kolonisini bağımsızlığa doğru hareket etme eğilimi Britanya’yı rahatsız etti ve bu kolonyaya karşı iki savaş (1775-83 ve 1812-15) yapmaya kadar itti. Her iki savaş da başarısız oldu. Britanya, barış içinde bir arada yaşama, karşılıklı planlama ve uzlaşma ile her iki ekonominin de işlemesini ve büyümesini mümkün kılacağını öğrendi, ticaret ve yatırım dahil, her iki taraf da sınırları boyunca iki yönlü olarak. Bu barışçıl bir arada yaşama, birinin imparatorluk menzilinin diğerine yerini vermesine izin verme uzanıyordu. Neden gelecek nesiller için ABD-Çin ilişkileri için benzer bir yolculuk önermeyelim? Gerçekten de ideolojiden uzak olanlar dışında, dünya nükleer alternatif yerine bunu tercih eder. Kapitalizmin iki büyük, istenmeyen sonucu olan iklim değişikliği ve gelir ve servetin eşitsiz dağılımıyla baş etmek, dünya tarafından alkışlanılacak projeler sunar. Kapitalizm, hem Britanya’da hem de ABD’de 1815’ten sonra dramatik bir şekilde değişti. Muhtemelen 2025’ten sonra yine de öyle olacaktır. Fırsatlar çekici bir şekilde sonsuzdu.
News
