ABD üstünlüğüne gerçekçi olmayan bir şekilde odaklanan adaylar ve partiler, kimin daha büyük bir Çin doğa avlanmacısı olduğu konusunda çarpışıyorlar.
Bu makale orijinal olarak Pasifik Forumu tarafından yayımlandı. İzin alınarak yeniden yayımlandı. Seçimlere sadece günler kala son derece çekişmeli bir ABD seçimi gibi görünüyor, uzmanlar her iki büyük adayın potansiyel dış politika platformlarını hızla anlamaya çalışıyor. Başkan Yardımcısı Kamala Harris ve eski Başkan Donald Trump arasındaki mücadelede, her biri diğerini Çin konusunda zayıf göstermeye çalışarak rakibini aşağılamaya çalışıyor. Trump, Çin’den yapılan tüm ithalatlar için %60 tarife talep etti ve bu da hala Covid-19 pandemisi iyileşmesi ile boğuşan ve kritik teknoloji sektörlerinde ABD-Çin kopuşuna uyum sağlamaya çalışan küresel finansal piyasaları tehdit ediyor. Harris ise başkan olarak amacının “ABD’nin 21. yüzyılda yarışı kazanmasını sağlamak” olduğunu ısrarla belirtti.
Asya’dan izleyen bazı ulusal güvenlik yorumcularına göre, iki aday arasında çok az fark var. Sonuçta her ikisi de Amerikan gücünü kaçınılmaz ve ülkelerinin Çin ile karşılıklı olarak tamamlayıcı olarak kilitlenmiş görmekte. Ancak bu görüş, onları ve politik partilerini daha başarılı bir Asya stratejisinin inşası için gereken iki zor gerçeği kabul etmekten alıkoyuyor:
ABD artık dünyanın tek süper gücü olarak üstün durumunu keyfini çıkartmıyor.
Çin, bölge genelinde şüpheyle – hatta düşmanlıkla karşılanmadığı görüşü, evrensel bir şekilde hakim değil.
Evet, objektif ölçütlere göre, 2024 yılının sonunda ABD’nin Asya’daki konumu, 2020 yılındakinden daha güvende. Biden yönetimi, Rodrigo Duterte (2016-2022) döneminde askıya alınan Gelişmiş Savunma İşbirliği Anlaşması’nın bir parçası olarak Filipinler’de dokuz üs erişimi sağladı. 2023 yılında, yönetim iki Doğu Asya müttefiki ile yeni bir ABD-Japonya-Güney Kore üçlüsünü kurdu ve ABD-Vietnam Kapsamlı Stratejik Ortaklıkta çift yönlü bir yükseltme sağladı.
Lowy Enstitüsü tarafından yeni yayımlanan Asya Güç Endeksi, ABD’nin hala Asya’nın en güçlü ülkesi olduğunu ve Pekin’in Washington’un öne geçtiği yerine “Çin’in gücünün Washington’unki niplatoda bıraktığını” belirledi.
Bu önemli başarılarla birlikte, ABD’nin uzun vadeli eğilimi endişe verici. Washington, Amerikan üstünlüğünü öngören dolaylı bir stratejiyi yansıtırken bölgesel ekonomik mimaride yer almadığı için Asya’da etkisini giderek kaybediyor.
ABD’nin bu durumdaki yetkililere göre nihayetinde uyum vermeme ve tutarsızlık büyük ölçüde sorumludur ve bu durum düzeltilebilir – ancak zaman daralıyor. ABD politika yapıcıları sık sık ABD’nin Güneydoğu Asya’da yabancı dolaylı yatırımın en büyük kaynağı olduğunu belirtse de, bu sadece toplam yatırım stoklarını düşünürsen doğrudur. Lowy Enstitüsü’nün yeni verilerine göre, son on yılda Çin, ABD’den bölgeye önemli ölçüde daha fazla yatırım yapmıştır ($218 milyar’a karşı $158 milyar). En büyük ticari ortaklarından biri olan ve kaçınılmaz bir coğrafi gerçeklik olan Çin’i karşısına almak istemeyen Güneydoğu Asya ülkeleri, ABD liderliğindeki Çin’i içermede kararlı görünen çabalara katılmak istemiyor. ISEAS-Yusof Ishak Enstitüsü’nün yakın bir anketine göre, Güneydoğu Asya ülkelerinin çoğu artık zorlanmadıkları sürece Çin’i ABD’nin yerine seçeceklerini belirtiyor, bu da Pekin’in Washington’u ortak tercihin pişman ettiği ilk kez oldu. Washington’da giderek daha saldırgan Çin karşıtı retorik – her iki parti de birbirini Çin karşısında daha sert bir tavırla geçmek için fazlasıyla seçim yılında olduğundan daha açık – ekonomik devlet işçiliğini ya da geleneksel diplomasi araçlarını kucaklayan bölgesel istikrar için olumlu bir vizyonla dengelenmemiştir. Demokrat veya Cumhuriyetçi olsun, bir sonraki yönetimin, bölgede daha etkin ve dengeli bir ABD rolü talebine yanıt olarak Washington’un Asya politikasını farklı bir şekilde çerçevelemesine olanak tanıyan bir fırsatı vardır. Gelen başkanın dengeyi doğru bir şekilde yakalamak için üç yönlendirme ilkesini göz önünde bulundurması gerekmektedir.
Asya ülkeleri, sadece güvenlik ortaklıkları ve askeri üsler üzerine değil, aynı zamanda Asya’nın hızla büyüyen orta sınıflarının ihtiyaçlarını karşılamak için ekonomik yatırım ve kalkınma finansmanı gibi çok ihtiyacı olan kamusal malzemeler sunabilecek daha yararlı ve sürdürülebilir bir ABD varlığı istiyorlar.
Asya’daki orta sınıfın 2030 yılına kadar 3.5 milyar civarında büyümesi beklenmektedir, bu da dünyanın en büyük orta sınıfını oluşturacaktır. Asya Kalkınma Bankası’nın 2019 raporu, İndo-Pasifik bölgesindeki gelişmekte olan ülkelerin altyapı ihtiyaçlarının 2030’a kadar iklim değişikliği uyumlaştırılacak olursa yılda 1.7 trilyon doları bulacağını tahmin etmiştir. Ancak bir güncel çalışmaya göre, resmi kalkınma finansı 2022’de Güneydoğu Asya’ya gerçek anlamda en düşük seviyesine ulaşmıştır.
ABD’nin, bölgesel stratejisini ABD’nin Asya’da hala meydan okunmamış bir üstünlüğe sahip olduğu varsayımından oluşturursa yanılgıya düşer. Üstünlük artık ABD stratejisinin kılavuz yıldızı olmamalıdır ve zaten gerçekçi bir hedef değildir. Üstünlük, seçeneklerle doluyken ve Amerikan seçmenlerin ekonomi ve sağlıkla ilgilendiği bir dönemde politika yapıcıları meşgul ederken, nadir kaynakları boşa harcar ve aşırı zorlar.
Küçük devletler seçenekler ister. Kliseye dönüşmüş olsa da, gerçek şu ki, Asya ülkeleri Çin ve ABD arasında zorlanmaya zorlanmak istemiyorlar. Çin uzun süredir bölgenin hakim ekonomik ortağı olmuş ve ortadan kaybolmayacak gibi görünüyor. Buna karşılık ABD, değişken ve genellikle bir istikrarsızlık kaynağı olarak görülüyor. Endonezya ve Malezya’da, vatandaşlar İsrail’in Gazze’deki savaşına destek için öfkelerini dile getirmek amacıyla McDonald’s ve Starbucks gibi Amerikan şirketlerini boykot etmişlerdir. Bu nedenle, Washington’daki politika yapıcılar, ülkelerinin bölgede nasıl algılandığı konusunda daha bilinçli olmalıdır.
ABD’nin güç ve etki alanındaki bu sınırlamalar göz önüne alındığında, bir sonraki başkanın, dünya çapındaki müttefikler ve ortaklıkların değerini tanıması gerekmektedir, çünkü aynı yönde kürek çekerken bir güç katlayıcı olarak hareket ederler. Washington, bir (kesinlikle liberal olmayan) uluslararası düzeni korumada yapıcı roller oynamaya istekli olan ortakları ve müttefikleri güçlendirmeye devam etmelidir. Sonuç olarak, hiçbiri adayın bu reçetelere tam olarak uyması muhtemel değildir. Hiçbir parti, Çin ile her durumda rekabet etmeyi en doğru bulan ve “kazanma” yarışını belirsiz bir şekilde tanımlayan mevcut rotadan vazgeçme işaretleri göstermiyor. Üstünlük, hiçbir ABD liderinin vazgeçemeyeceği kadar katı bir şekilde içeride büyük güç mücadelesi ve politik sıkışıklık ortamında, hiçbir adayın ABD üstünlüğünden başka bir şey görmemesi anlamına gelir. Ancak, gelecek Amerikan lideri seçmen tercihleriyle yüzleşmek zorunda kalabilir. Dış politika hiçbir ABD seçiminde öncelikli bir konu olmasa da, Amerikalıların önemli bir kısmı bu konunun endişe listelerinde yüksek sıralarda yer aldığını söylüyor: tüm seçmenlerin %62’si hangi adaya oy vereceklerini belirlerken dış politikanın çok önemli olduğunu belirtiyor (bunun %70’i Trump destekçileri ve %54’ü Harris destekçileri oluşturuyor). Her iki aday da değişim adayı olarak görülmek istiyor. Dünya geri kalanı bu seçimi bu şekilde görmese de (ikisi de farklı derecelerde mevcut iktidar sahibi), değişim tam da ABD’nin 21. yüzyıl küresel gerçekleri ışığında hedeflerini yeniden düşünme fırsatı sağlar. Seçim, 21. yüzyıl gerçekleri ışığında ABD’nin hedeflerini yeniden düşünme fırsatı sunmaktadır. }];
şüphede kalabilir.
News
