ABD, anlayıp işleyebilseydi birçok çatışmayı önleyebilirdi veya kısaltabilirdi.
1 Ekim 1970 tarihinde Çin Halk Günlüğü, Amerikalı yazar Edgar Snow’un Mao Zedong ile Tiananmen Kapısı kulesinde yan yana durduğunu gösteren bir resmi birinci sayfasında yayımladı. “Red Star Over China” adlı tanınmış kitabın yazarı Snow, 1936’da Yenan’da Mao ile tanışmış ve kendisi bir komünist olmasa da, Çin ve yeni rejime karşı hislerini gizlememişti. Washington ile Pekin arasındaki ilişkilerin ısınmaya başladığı bir dönemde, fotoğrafın amacı, Mao’nun Amerikalı biriyle halka açık bir şekilde görünerek kişisel olarak ikili ilişkilerin yeniden başlatılmasını desteklediğini göstermektir. Ancak bunun hiçbir önemi olmadı. Mao’nun gözünde, Snow bir Amerikalıydı. Ancak Amerikan yönetiminin gözünde, o sadece diğer bir komünist sempatizanıydı. Bu nedenle, işaretler duvarda yazılı olmasına rağmen, mesaj asıl alıcıya ulaşamadı çünkü niyetlenen alıcı nasıl okunacağını bilmiyordu. Bu nedenle, Washington’ı Çin’in konuşmaya hazır olduğuna ikna etmek daha fazla zaman ve çaba gerektirdi. Karşı tarafı okumak, bir rakip, bir müttefik veya hatta sadece bir muhatap olsun, hükümetlerin genellikle mükemmel oldukları bir şey değildir. Genel olarak, ne kadar güçlü olursa, kendi görüşlerini dayatmaya daha fazla meyilli olur ve karşı tarafın görüşlerini gerçekten anlamak veya göz ardı etmekten bahsetmez. Bu bağlamda, Amerika Birleşik Devletleri’nin kaydı, uluslararası arenada egemen olan imparatorluk güçlerinden farklı değil.İkinci Dünya Savaşı’ndan itibaren, ABD’nin gücü o kadar büyük olmuştu ki, nüfuz alanında kendi koşullarında neredeyse yalnızca işlem yapabildi. Ancak bazı aksaklıklar yaşandı ve Vietnam bunlardan biri oldu. 1965 baharında, Vietnam Savaşı hızlanırken, Vietnam Komünist Partisi yönetim Politbürosu Kuzey Vietnam ordusuna Amerika Birleşik Devletleri ile askeri bir çatışmayı kazanma şanslarını değerlendirmesini istedi. Uzmanlar kuruldu ve sonuçları açıktı. Vietnamlıların Amerika Birleşik Devletleri’ni askeri olarak yenme şansı yoktu ve hatta denememeleri gerekiyordu. Tam tersine, savaşın amacı Amerika Birleşik Devletleri’nin Vietnam’dan güçlerini çekmesini ve böylece Komünistlerin rakipleriyle doğrudan Saigon’da yüzleşmelerini sağlamaktı ve bu, savaşları kazanarak veya yer işgal ederek değil, Amerika’nın savaşma iradesini erozyon altında bırakarak başarılabilecekti. ABD’nin yenilmeyeceği ama yıpratılabileceği bir gerçekti. Vietnam hükümeti, yıldan yıla Amerikalıların ortalama bin ölü kaybı yaşamasını sağlarsa, Amerikalıların bu zarar oranını sürdüremeyeceğini değerlendirdi. Bu, savaşta köprülerin veya sıcak alanların tutulması pek gerekmediğine inanılıyordu.Bu, Amerikan sosyal ekosisteminin sürdüremeyeceği bir zarar oranı olduğuna inanılıyordu, dolayısıyla politik kurumlarından, Washington’ın Vietnam’dan güçlerini çekmesini sağlayacak müzakere sürecine girmek zorunda kalacağı bir süreci zorlamak. Bu çaba, yıllık olarak 150.000 Vietnamlı ölüyü içeren bir maliyetle tahmin edildi, hem sivilleri hem de askerleri. Hanoi’deki askeri yetkililer, ülkenin bu maliyeti taşıyabileceğini hissetti ve savaş, her iki taraflı kararlılığın ve ilgili doğum oranının ve Amerikan silah gücünün bir yarışması haline geldi. Takip edenler tarihtir ancak Vietnam için zorunlu değildir. Saigon’un düşmesinden iki yıl sonra, 1977’de ABD Başkanı Jimmy Carter, Hanoi’ye önkoşulsuz normalleşme teklif etti. Ancak Hanoi’nin lider Politbürosu, Genel Sekreter Le Duan’ın liderliğinde, reddetti. Le Duan, savaş yıllarında sert bir çizgi tutan doktriner bir Marksist idi ve bunun karşılığında ödeme yaptı. Şimdi Washington’dan normalleşme için ekonomik yardım türünde bir önkoşul talep ediyordu. Ancak savaş bitmişti ve Vietnam’ın Washington’a verecek bir şeyi yoktu. Amerikalılar hala kayıp askerlerini işlemek istiyordu ancak onur kırıcı mağlubiyetlerinden sonra, ne Kongre ne halkın, Ho Chi Minh’in yatlarının birkaçını el koymak yerine Hano…
News
