Batı’nın füzelerini Rusya içine saldırmak için kullanmaya izin vermek, müzakere edilmiş bir çözümün yolunu açacak, Dünya Savaşı III değil
22 Eylül’de Ukrayna Devlet Başkanı Volodımır Zelenskiy, ABD’ye gelerek Başkan Joe Biden ve Başkan Yardımcısı ve başkan adayı Kamala Harris’le görüşmeler de dahil olmak üzere haftalık bir etkinlik programına katıldı. Zelenskiy, Ukrayna’daki savaşta “zafer planını” sunacağını söyledi. Washington’ın Zelenskiy’in Rusya içinde grev yapması isteğine onay verip vermeyeceği özellikle önemli bir konu. Şu ana kadar, ABD hükümeti Ukrayna’yı, Rusya’daki askeri hedeflere kadar olan menziline sahip olan Ordu Taktik Füze Sistemi (ATACMS) ile grev yapmaktan caydırıyor. Ayrıca, Fransa-Birleşik Krallık konsorsiyumunun ürettiği, içinde ABD yapımı bileşenler bulunan Storm Shadow seyir füzeleri atmasını da engelleme yetkisine sahiptir. İngiltere Başbakanı Keir Starmer’ın Biden’ı kısıtlamaları gevşetmesi için ikna ettiği bildirildi. Biden 22 Eylül’de konuyla ilgili henüz bir karar almadığını söyledi. Putin, 12 Eylül’de bu korkuyu yine canlandırarak, Batı ülkelerinin Ukrayna’ya, “eğer füzelerini Rusya içindeki hedeflere kullanmalarına izin verirlerse, bu NATO ülkelerinin Rusya’yla savaşta olduğu anlamına gelir,” dedi ve bu durumun “çatışmanın doğasını değiştireceğini,” yani nükleer silahlarını kullanma tehdidine işaret etti. Bazı Rus olmayan yorumcular bu söylemi satın almıştır. Başka bir deyişle, eski bir üst düzey ABD Savunma Bakanlığı yetkilisi olan Stephen Bryen tarafından Asya Times’da yayımlanan bir makalede Putin’i yankılanıp güçlendiren Putin idi. Bryen, NATO’nun Rusya’ya “savaş ilan ettiğini” ve bunun “Dünya Savaşı III’ü başlatmakla eş anlamlı” olduğunu iddia ediyor. ABD ve müttefiklerinin amacı Ukrayna’nın kendisini savunmasına yardım etmek ve Rusya ile doğrudan savaşı önlemektir, bu nedenle Biden’ın “aşırı dikkatli” olduğuna dair birçok şikayet vardır. Washington, Ukrayna’ya yardımcı olabilmek ve Rusya’yı saldırgan olarak ve Ukrayna’yı savunucu olarak tutmaya odaklanabilmek için mümkün olan en büyük koalisyonu kurma arayışındaydı. Ancak, Kore’de 1950’de veya 1991’de Kuveyt’te olduğu gibi, neredeyse Ukrayna savaşı Rusya’nın işgal ettiği rakibiyle Türkiye gerilimle çözüm yolunda olan Rusya’ya devreden tekeden farkedilir bir şekilde farklı bir yaklaşımdır. Ayrıca Putin’in, endişesiz NATO güçleri ile doğrudan temasını mümkün olduğu kadar engellemeye çalıştığını ve daha önce Rusya’nın nükleer silahlarını kullanma tehdit ettiği eylemlerin üst üste gelişmesine defaatle razı olduğunu belirtmek mümkündür. Maalesef Rusya’nın Ukrayna politikası açıkça bir felaket olmuşken, ABD politikası büyük ölçüde başarılı olmuştur. İsveç ve Finlandiya’nın da katılmasıyla NATO, artık Putin’in saldırganlığından önceki durumundan daha büyük ve Rusya ile çok daha uzun karada sınıra sahiptir. Daha birleşik ve savunmaya daha fazla para harcıyor. Rusya savaş için ağır bir bedel ödedi, sadece insan yaşamları ve limbaları veya Karadeniz’in dibindeki gemilerle sınırlı kalmadı. Teknolojilere ve pazarlara olan erişimi kaybetti, özellikle Avrupa’da. Rus yapımı silahların yabancı satışları çöktü. Putin’e yakın zengin elitlerin yatları ve diğer yabancı varlıkları el konulurken, hatta sıradan Ruslar için seyahat imkanları daraldı ve evdeki malların fiyatı arttı. Eğitimli birçok kişi ülkeyi terk etti. Putin kendisi, uluslararası hukuk ihlalleri nedeniyle aranan bir kişidir. Putin 2022 Şubat’ında saldırıyı başlatmamış olacaktı. Güçlü müttefik olan sözde ABD “vekillerine” ve “kulaklarına” karşı ayaklanmış olan Ukrayna’nın, saldırganlığa karşı savaştı. Putin, demokratik ortakların zaman içinde Ukrayna’yı destekleme maliyetinden bıkmalarını bekler ve şartlarını dayatabilir. Aynı zamanda, Rusya’da eleştiri yapanların cezalandırılması için sert önlemlere sahip olduğundan, evde daha az endişelenmesi gerekiyor.
Putin’in ne zaman dünyayı savaşa sürükleyeceğine dair bir işaret gösterdiği bir zaman değil; Rusya’nın liderliğini korumak için çıldırmış olmadığı muhakkaktır. Rusya’nın kritik askeri hedeflere yönelik kullanımının sınırlı olmasını sağlamak için şartlarla beraber daha fazla silah kullanımına izin verirse, Rusların ana askeri konuşlanma alanlarını Ukrayna’dan uzaklaştırmaya zorlayacak bir adımdır. Bu, müzakere edilmiş bir çözüme zorlamanın bir adımıdır, ancak nükleer savaşı çıkarmak için bir neden değildir. Ukrayna’nın daha iyi savaşmasına yardım etmek, Putin’in blöfünü kabul etmekten daha adil bir barışa daha yaklaşılmamızı sağlayacaktır. Ancak bu yeterli değildir. Yakın işbirliğine dayalı ciddi bir uluslararası diplomatik girişim de gereklidir. Gerçek taraflar olarak Kiev ve Moskova böyle bir girişimi düzenlemek için uygun konumda değildir. Gerekli olan bir koalisyon, ancak bununla sınırlı olmamak üzere NATO’nun da katılacağı üçüncü taraflardan oluşabilir. Amacı, Rusya’nın 1994’te resmi olarak kabul ettiği gibi Ukrayna’nın 2014 öncesi toprak bütünlüğüne dayanan bir çözümdür. Bu prensip, Rusların limanlara erişim ve Ukrayna anayasasının zaten garanti ettiği etnik Rusların muamelesi gibi çeşitli güvenceleri men etmez. İki tarafın da hedeflerine ulaşıldığını ilan edebileceği bir barış anlaşmasına varmak mümkün olmalıdır. Bu zaman alacak ve Batılı güçlerin doğrudan müdahale haricinde özellikle diplomatik liderliği kurmak için daha fazlasını yapmaları gerekebilir. Ancak demokrasilerin uzun savaşları desteklemekteki zayıflığı göz önüne alındığında, uluslararası sistemin kurumsallaşmış normlarına dayanan barışçıl bir çözümün ciddi olduğunu kanıtlamak zorundadır. Ve sadece askeri liderlik değil, aynı zamanda diplomatik liderlik için bu noktada ciddi olduklarını göstermek zorundadır. Charles Morrison, East-West Center’in kıdemli üyesi ve emekli başkanı; Denny Roy, East-West Center’ın kıdemli üyesidir.
News
