Sadece birkaç kişi, savaşın yıkıcılığından kar elde ederken, NATO sınırlarını genişletmek için yapılan boş bir haçlı seferi, ABD’yi Pasifik’te Çin’e karşı savunmasız bırakıyor
1935 yılında emekli Deniz Kuvvetleri Genel Kurmay Başkanı ve iki kez Medal of Honor sahibi Smedley Butler, oldukça ses getiren bir 55 sayfalık bir broşür yayınladı. “Savaş Bir Tuzaktır” adlı bu broşür, Reader’s Digest’te yeniden basılarak o dönemde geniş bir kitleye ulaşmıştı. Butler, argümanını şöyle özetledi: Savaş bir tuzaktır. Her zaman öyleydi. Muhtemelen en eski, kesinlikle en karlı, kuşkusuz en acımasızı. Uluslararası alanda tek olanıdır. Karı dolar cinsinden, kayıplar ise canlar cinsindendir. Tuzak, çoğu insan tarafından göründüğünden farklı olan bir şeyi en iyi şekilde tanımlayan bir şeydir. Sadece küçük bir “iç” grup, ne hakkında olduğunu bilir. Çok az insanın yararı için, çok fazla insanın zararına yapılmaktadır. Birkaç kişi savaştan büyük servetler kazanır. Butler’ın argümanı günümüze kadar sürmüştür. Ukrayna trajedisini göz önüne aldığımızda, NATO’nun sınırlarını genişletmek için milyarlarca doların ve on binlerce modern silahın boşa harcandığı anlaşılmamaktadır. Ukrayna savaşı, ABD’yi zayıflattı çünkü hazinelerini ve cephaneliklerini boşalttı. Bu, özellikle Pasifik’te, Çin’in Tayvan, Filipinler ve Japonya’ya meydan okuduğu bir zamanda, Amerika’nın diğer çıkarlarını zayıflattı. Ancak daha fazlası da söz konusu ve bu NATO’yu da içeriyor. NATO, 1949 yılında, doğu ve batı Avrupa’da komünizmin yayılmasına karşı savunma yapmak amacıyla kurulmuş başlıca savunma ittifakıdır. Avrupa’da komünizm, 1991’de Sovyetler Birliği’nin çöküşüyle ortadan kalktı. Hatta oldukça popüler olan İtalyan Komünist Partisi dağıldı ve yerine hiçbir zaman tutunamayan birkaç aşırı sol sosyalist parti geldi. Ancak çöküşü göz ardı ederek ve hatta çöküşü dikkate almayarak, NATO, Warsaw Paktı’nın çözülmesiyle (tam tersine) benzer bir genişleme politikası benimsedi. Savunma ittifakı olmayan bir bağlamda Bosna-Hersek, Kosova, Libya ve Afganistan da dahil olmak üzere savaşlara katıldı. NATO, Afganistan’da. İttifak, komünizmin çöküşünden bu yana aşırıya kaçtı. Ve NATO doğuya doğru genişledi ve hala büyümeye çalışıyor. (Irak da dahil edilebilirdi, ancak Türkler ısrarla karşı çıktığı için ABD, “İsteyen Koalisyonu” örgütledi). Ukrayna veya Gürcistan sayılmazsa, gelecekte NATO üyeliği vaat edilen Moldova da dahil olmak üzere, bugün NATO, orijinal ittifakı oluşturan 12 ülkeden çok daha büyük ve çok daha geniş bir toprak parçasını kapsayan 32 ülkeden oluşan devasa çok uluslu bir ittifaktır. NATO’nun ulaşılabilir askeri gücü 3.5 milyon insanı kapsamaktadır ve 25.07 milyon kilometrekare (15.58 milyon mil kare) toprak alanını kapsar. Kombinasyon halinde, NATO üyelerinin ev sahipliği yaptığı insan sayısı 966.88 milyondur ve yüzyılın sonuna kadar 1 milyarı aşabilir. NATO’nun önemli bir nedeni Rusya’ya meydan okumak. Eski Sovyetler Birliği’nin kapsamına kıyasla oldukça küçülen Rusya, 147 milyon nüfusa ve 2 trilyon dolarlık bir GSYİH’ye sahiptir. Bir Rusun ortalama kişi başına geliri 14.391 dolardır. 2023 yılında Rusya’nın savunma bütçesi 84 milyar dolardı.
Avrupa, ABD olmadan, 742 milyon nüfusa, 35.56 trilyon dolar GSYİH’ye ve kişi başına 34.230 dolar gelire sahiptir. Avrupa’nın genel savunma harcaması 295 milyar dolardır, Rusya’nınkinden çok daha yüksektir. Ancak Avrupa’nın kendi savunmasına katkısı, potansiyelinin çok gerisindedir. Avrupalılar, nükleer silahlar da dahil olmak üzere askeri desteğin tamamen ABD’ye bağlıdır (Britanya ve Fransa nükleer güçler olsa da). Bunun sebebi nedir? Avrupa’nın askeri gücü parçalı ve birçok açıdan zayıftır çünkü ekipman ve insan gücü eksiktir. Örneğin İngiltere, 66.97 milyon nüfusa sahip bir ülkedir. Tüm hizmetlerin birleşik askeri gücü 138.120 kişidir (sivil çalışanlar hariç olarak hesaplanmıştır). Ancak İngiltere Kara Kuvvetleri küçüktür ve daha da küçülmektedir. Son sayıma göre ordu içinde 76.320 kişi vardır, ancak bunların sadece küçük bir kısmı asıl cephe askerleridir. İngiltere’nin kara kuvvetleri çok küçüldü, İngiltere Ordusu, Amerikan Devrimi zamanındaki Kral George III ordusundan daha küçüktür. Fransa, İngiltere’den biraz daha iyi olsa da nüfusu yalnızca biraz daha büyüktür (67.97 milyon). Oysa bir kısmı yabancı lejyoner olan Fransız ordusu, 270.000 askerden oluşur, ancak Fransa’nın koruması gereken çok fazla toprağı olduğundan, ülkenin dışarıya asker gönderme kapasitesi oldukça sınırlıdır. Daha küçük bir nüfusa sahip olan Polonya, 36.82 milyon insanın bir ordusu olan 216.000 kişilik bir kuvvetle kıtadaki daha iyi büyüklükteki kuvvetlerden birine sahiptir. Almanya’nın nüfusu daha büyüktür (83.8 milyon), ancak askeri personeli 180.215 kişidir. Ancak bu sayı aldatıcıdır: Almanya’nın kara kuvveti sadece 64.000 personelden oluşmaktadır, İngiltere’ninkinden daha küçüktür. Bazı istisnalar dışında, tüm Avrupa savaşan güçler yeterli miktarda zırhlı araç ve topa sahip değildir ve bunun birçoğunu da Ukrayna’ya vermiştir. Ekipman genellikle güncellenmemiş ve kötü bakımlıdır. Avrupa’nın savunmaya yıllık olarak 295 milyar dolar harcaması ve hem ekipmandan hem de savaşan kuvvetlerden çok fazla verim alamaması zor anlaşılan bir durumdur. Bu durumun açıklaması, Avrupalıların muhtemelen sembolik kuvvetlerinden başka bir şey yapmayı düşünmemesi olabilir. Avrupa’nın güvenliğini ve savunmasını sağlamak ABD’ye bırakılmıştır. ABD’nin Avrupa genelinde yaklaşık 100.000 askeri personeli bulunmaktadır. Bu, ABD Hava Kuvvetleri, Kara Kuvvetleri, Deniz Kuvvetleri, Deniz Piyadeleri ve Özel Kuvvetlerini içerir. Bu 100.000 kişi, 2022 yılında Doğu Avrupa’yı güçlendirmek için gönderilen yaklaşık 20.000 kişiyi içerir (bazıları Estonya, Litvanya, Letonya, Polonya ve Romanya’ya). Avrupalılar, açıkça Amerikan sefer düzeni kuvvetlerinin kendilerini korumasına bahse girerler. Ancak İngiliz seferi kuvvetlerinin tarihi Avrupa’da mutlu bir hikaye değil. II. Dünya Savaşı’nda İngiliz Seferi Kuvveti (13 tümen ve 390.000 askerden oluşan) Dunkirk’ten (Dinamo Operasyonu), Le Havre’den (Döngü Operasyonu) ve Fransız Atlantik ve Akdeniz limanlarından (Aerial Operasyonu) tahliye edilmek zorunda kaldı. Günümüzde Avrupa ve Rusya’da, I. veya II. Dünya Savaşları’ndaki gibi boyutta ve güç yapısına sahip bir ordu yoktur. Eğer İngiltere 1940 yılında savunmasını hazırlamakta gerideyse bugün Avrupa daha da geriden gitmektedir. Birçok Avrupa ülkesi, Ukrayna’yı desteklemek için stoklarını boşaltmış, tanklar, zırhlı araçlar, füzeler, hava savunma sistemleri, topçu, cephane ve çoğu zor değiştirilebilir silahlar göndermişlerdir. Tüm bunlar ne anlama geliyor? Avrupa, savunmaya (295 milyar dolar) Rusya’ya kıyasla çok para harcarken, bu harcama ne ekipmanda ne de savaşan kuvvetlerde çok fazla geri dönüş sağlamıyor. Dolayısıyla iyi bir soru şudur: Peki tüm bu para nereye gidiyor? Belki de Smedley Butler bir cevap sağlayabilir. ABD, Avrupa’nın savunmaya daha fazla harcamasını istedi ve bu taleplerin daha büyük savunma bütçelerine dönüştüğüne dair kanıtlar bulunmaktadır. Ancak bu, daha büyük veya daha yetenekli savaşan kuvvetlere (muhtemelen Polonya hariç) henüz çevrilmemiştir. Aslında, özellikle Almanya ve İngiltere’de ekonomik durgunluk, savunma harcamalarında kesintileri ve daha az hareket edilebilir askerleri zorunlu kılabilir. ABD olmadan, NATO’nun Avrupalı üyeleri kendi topraklarını savunamazlar. Ayrıca, boşalan cephanelikler ve Avrupa sınırlarındaki yurt dışı seferler, Amerika’nın Asya-Pasifik bölgesi de dahil olmak üzere çıkarlarını savunma yeteneğini azaltır. Ayrıca, Amerika’nın güvenliğini ciddi risklere karşı da açık hale getirir – Rusya’nın, İran liderliğindeki Orta Doğu’da savaş çıkarma hevesine ve Doğu Asya’da Çin’in baskısına ve Kore’de çatışmanın patlak vermesine neden olabilecek gerçek bir felakete yol açabilir. NATO’nun genişletilmesi, ABD için büyük bir risktir ve ABD genişlemeyi ve Rusya’ya karşı agresif tavrını açıkça desteklemiştir. Smedley Butler’ın “Savaş Bir Tuzaktır” argümanını dikkate almasanız bile, zamanın, NATO’nun genişlemesini desteklemenin geçerliliğini yeniden değerlendirme zamanı geldi. Stephen Bryen, Asia Times’ın baş muhabiridir. ABD Senatosu Dış İlişkiler Komitesi Orta Doğu Alt Komitesi personel direktörü olarak ve savunma politikası kıdemli alt sekreteri olarak görev yapmıştır. Bu makale orijinal olarak onun Silahlar ve Strateji Substack’inde yayınlanmıştır ve izin alınarak yeniden yayımlanmıştır.
News
