Trump’un MAGA’sı ve Avrupa’daki yükselen sağ, Batı kapitalizminin terminal çöküşünden kaynaklanan gerçek kitle acısını ifade ediyor olabilir mi?
30 Haziran 2024’teki büyük yenilgisinin ardından, Fransız “merkezci” Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’a seçmenlerin %80’inin reddettiği zamanda, Fransız halkının öfkesini anladığını söyledi.
Britanya’da, Muhafazakar kaybeden Rishi Sunak, Britanya halkının öfkesini anladığını söyledi, işçi lideri Starmer ise öfkenin patlak vermesiyle aynı şeyi söylüyor. Tabii ki, bu tür politikacılardan gelen bu ifadeler genellikle az şey anlamına gelir ve daha az şey başarır.
Bu liderler ve partiler, güçlerini kaybettiklerinde tekrar kazanmanın en iyi yolunu hesaplamaya devam ederler. Bununla, Biden’ın tartışmasındaki performansından sonra US Demokratlar gibi ve 2020’deki kaybından sonra US Cumhuriyetçileri gibi benzerler.
Her iki partide de, üst düzey liderler ve bağışçılar tüm ana kararları alıp ardından politik tiyatroyu o kararları onaylamak için organize ettiler. Harris’in Biden’ın yerine geçmesi gibi sürprizler bile normalde siyaseti normale geri dönmekten başka bir şey değildir.
Ancak diğerleri, Trump’ın aksine, zaten öfkelilerin organize edilmiş bir kitle tabanıyla özdeşleşme fırsatlarını kaçırdılar. Trump, geleneksel politikacıların göçmenler, kadınlar, NATO ve geleneksel politik tabular hakkında genelde konuşulamaz olarak gördüğü şeyleri yüksek sesle ve kaba bir şekilde söyleyerek bu özdeşleşmeye düştü.
Bu, sonra 2020 seçimini kazandığını ancak ondan aldatıldığını ısrarla dile getirerek devam etti. Günlük yaşamlarında mağduriyet hırsızlığına uğradığını hisseden halkların öfkesi, paralel mağduriyetleri yüksek sesle iddia eden bir sözcü buldu. Trump ve tabanı birlikte mağduriyetlerini mağduriyete uğratanları mağdur edebileceklerini anladılar.
Seçmenlerin öfkesini politik olarak sömürüp sömüremeyebilecekleri konusunda, kolektif Batı’daki hiçbir ana akım lider, Trump da dahil olmak üzere, aslında “anlamıyor” gibi görünmüyor. Genellikle, genellikle bir sonraki seçimde rakiplerine neyin yüklenebileceğini görebildikleri kadar uzanabilmektedirler.
Biden, 2020’de “kötü” bir ekonomiyi Trump’un hatası olarak suçladı, Trump ise son bir yıl içinde aynı suçu tersine çevirip yakında Harris’i suçlamaya başlayacak. Başkanlık rakipleri birbirini “göçmen krizi”, ABD endüstrisini Çin rekabetinden yetersiz korumak, hükümet bütçe açıkları ve iş ihracatları konularında suçlamaktadır.
Hiçbir ana akım lider, bugünlerde halkın öfkesinin silahlar, kürtaj, vergiler ve savaşlar hakkında belirli şikayetler ve talepler topluluğundan daha farklı bir şey olduğunu (ne olduğunu ima etmeye cesaret eder) anlamaz.
“Kültür savaşları” hakkında konuşmayı seven demagoglar bile neden böyle “savaşların” şimdi neden sıcak olduğunu sormaya cesaret edemezler. Öfke içindeki “Make America Great Again” (MAGA) halkları belirgin şekilde belirsiz ve kötü bilgilidir, eleştirmenleri tarafından ortaya çıkartıldığı gibi. Bu eleştirmenler, genellikle MAGA öfkesi için inandırıcı alternatif açıklamalar sunmazlar (ne bulanık ne de kötü bilgilidir).
Özellikle, MAGA hareketinin kaydettirdiği öfkenin henüz nedenini anlamamış olduğu gerçek bir kitle acısını ifade edebilir mi? Bu neden, Batı kapitalizminin ve temsil ettiği her şeyin çöküşünden başka bir şey olabilir mi?
Eğer ideolojik tabular ve kör noktalar bunu kabul etmeyi engelliyorsa, o zaman bu çöküşün sonuçları – kaygı, umutsuzluk ve öfke – uygun kozalar üzerine odaklanıyor olabilir mi? Trump ve Biden, Macron ve Sunak gibi, ve birçok diğerleri, yanlış anladıkları ve keşfetmeye cesaret edemedikleri bir öfkeyi harekete geçirmek için uygun kozaları seçiyorlar mı?
Sonuç olarak, Batı kapitalizminin nüfusları bu değişmiş gerçeklik veya bu etkilerine hazırlanmadı. Özellikle Batı kapitalizminin çöküşünün maliyetli yüklerini zaten kabul etmek zorunda kalan nüfusun kesimleri, ihanete uğramış, terkedilmiş ve öfkeli hissediyor. Seçimler, bu duyguları ifade etmenin sadece bir yoludur.
Batı kapitalizminin zengin, güçlü ve küçük azınlığı, çöküşüne inkar ve uyumun bir kombinasyonunu uygular. Hüküm süren politikacılar, ana akım medya ve akademisyenler hâlâ kolektif Batı’nın küresel olarak hâlâ üstün olduğu gibi davranır, düşünür, ve konuşurlar.
Onlar ve düşünme biçimleri, geçen yüzyılın ikinci yarısında global egemenliklerinin hiçbir zaman bitmediğini düşünüyor. Ukrayna ve Gazze’deki savaşlar, bu inkarı kanıtlıyor ve üretilen maliyetli stratejik hataları örnekliyor.
Yeni gerçeği inkâr etmeyen Batı kapitalizminin önemli kısımları güncel ekonomi politikalarını neoliberalizmden geleneksel ekonomik milliyetçiliğe doğru yeniden ayarlama çabasındalar.
Bu ayarlamanın başlıca gerekçesi, en azından “Çin’in saldırganlığını” yavaşlatması nedeniyle “ulusal güvenlik” hizmet etmesidir. Ülke içinde, her ülkenin zengin ve güçlüleri, terkedilen Batı kapitalizminin maliyetlerini kendi orta gelirli ve daha yoksul vatandaşlarına yüklemek için konumlarını ve kaynaklarını kullanırlar.
Onlar gelir ve servet eşitsizliklerini kötüleştirir, hükümet sosyal hizmetlerini kıvarak, polis davranışlarını sertleştirir ve hapishane koşullarını kötüleştirir.
İnkar, Batı kapitalizminin sürekli çöküşünü kolaylaştırır. Henüz kabul edilmemiş sorunlara karşı çok geç ve yetersiz bir şekilde hareket edilir. Bu çöküşten kaynaklanan bozulan sosyal koşullar, özellikle orta gelirli ve yoksullar için, her zamankinden daha fazla sağcı demagoglar için fırsatlar sunar.
Hızla çöküşün yabancılaşmış olanı yeni merkezi Asya ve diğer Güney Global’deki kapitalistler, zenginler, güçlüler eski, daha fazla ya da az terkedilen merkezlerinde çöküşler için katkıda bulundular. Eski merkez kapitalistleri, sistemin dinamik merkezini taşımasıyla büyük ölçüde katılıp kazanç sağladılar. Yeni merkez kapitalistleri, büyük ölçüde yeni kapitalist serveti ellerinin arasına topladılar ama yeteri kadar aşağıya sızdırarak çalışma sınıflarını tatmin ettiler. Bu, kapitalizmin nasıl çalıştığı ve her zaman nasıl olduğu.
Ancak, çalışanların kitleleri için, kapitalizmin dinamik merkezinin bulunduğu yerde çalışma ve yaşama deneyimi, çöküşün başladığı yerde olduğundan çok daha hoş ve umut verici olacak şekilde yukarı doğru sürer. Aşağıya doğru yolculuk depresyonu ve travmaları tetikler. Kabul edilmeyip veya tartışılmazlarsa sıklıkla öfkeye dönüşürler.
News
